پيام

باغ آرزوها
97/1/16

+ [تلگرام] مادر بزرگ مهره هاي تسبيحُ از زيرِ انگشتش رد کرد و بي هوا گفت : زمانِ ما که اينجوري نبود مادر جون! عيب بود اگه زن و شوهر بهم علاقه نشون بدن ، حتي رومون نميشد همديگرو به اسم صدا بزنيم ، من به آقا جونت ميگفتم "آقا" اونم به من ميگفت "ضعيفه"... يه وقتايي هم که کِيفش کوک بود حاج خانم صدام ميزد... اون موقع ها دوست داشتنُ با حرف نشون نميدادن مادر... همين که مَردت ساعت دوازده ظهر با يه کيسه خرت و پرت و يه کيلو ميوه اي که دوست داري ميومد خونه يعني خاطرتُ ميخواست...! يادمه روزاي اولي که واسه داييت آبستن بودم دلم بدجور برا آلبالو خشکه پَر ميکشيد آقا جونت وقتي فهميد ، تا نُه ماه ظهرها که مي اومد خونه اول يه پاکت پُر آلبالو خشکه ميذاشت رو طاقچه و بعد بدونِ هيچ حرفي ميرفت کنارِ حوض تا وضو بگيره ، منم به جاي تشکر سجاده اش رو تو اتاق پهن ميکردم و منتظر ميشدم تا بياد نماز بخونه ، اون موقع ها به اين چيزا ميگفتن دوست داشتن...! زن و شوهر زبوني بهم علاقه نشون نميدادن ، اينکارا قباحت داشت... تو جمع که ديگه حرفشم نزن... تو تمومِ اين سالا فقط يه بار آقا جونت جلوي همه محبتش رو بهم نشون داد اونم وقتي بود که بچه اولمُ بدنيا آوردم ، يادمه وقتي که پسر کاکُل زريمونُ ديد اومد جلوي همه سرمُ بوسيد و همينجور که ميخنديد گفت : عجب گل پسري واسمون آوردي خانم... بمونه که اون روز از خجالت لپام گل انداخت و تا صبح تو چشماش نگاه نکردم... زمانِ ما حيا حرف اولُ ميزد... تو خونه خودمونم چارقد سرمون بود ، فقط سالي يه بار يه سُرمه ميکشيديم تو چشمامون! اون موقع ها همه چيز فرق ميکرد ، علاقه ها يه جور ديگه بود! الانُ نبين که دوست داشتن شده نُقلِ دهنِ همه و از مزه افتاده... اينو که گفت اشک تو چشماش جمع شد ، عکسِ آقا جونُ گرفت تو بغلش و آروم گفت : آقا الان که من نميبينمت ، ولي تو از اون دنيا منو ميبيني ، تو که صدامو ميشنوي ، ميخوام بگم به اندازه تمامِ اون سال هايي که با چشمامون حرف ميزديم ، دوسِت دارم ؛ اندازه تمامِ اون آلبالو خشکه هاي سَرِ ظهرِ رو طاقچه "دوسِت دارم"...!

*خاطره* 97/3/6